مجله تخصصی مطالعات آمریکا

دکتر عنایت اله یزدانی، دکتر احمد جالینوسی، محسن پورکریمی؛ دانشگاه اصفهان

ناتو در سال های پس از جنگ جهانی دوم ایجاد شد و به طولانی ترین و قدرتمندترین اتحادیه نظامی- سیاسى در طول تاریخ، محور رابطه فرا آتلانتیکى، مهم ترین پل ارتباط دو سوی اقیانوس اطلس و محمل حضور نظامی آمریکا در قاره اروپا و تاثیرگذار بر سیاست های این قاره تبدیل شد. تغییرات شگرف به وقوع پیوسته در فضای سیاسی- جغرافیایی جهان ناشی از پایان جنگ سرد، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) را بر آن داشت تا الگوهای گفت و گو و همکاری خود را در چارچوب ارتقای شاخص ها ی امنیتی اروپا- آتلانتیک به طور خاص و جهان به طورکلی به مناطق دیگر گسترش دهد. در چارچوب این نگاه کلی، این سازمان که با تغییر ماهیت از یک سازمان دفاعی صرف در دوره جنگ سرد به یک سازمان دفاعی، نظامی و امنیتی عرصه اقدام و حوزه عملیات خود را به سراسر جهان گسترش داده است، حضور نهادینه و (ICI) ایفای نقش در تحولات منطقه خلیج فارس را با تصویب طرحی موسوم به ابتکار همکاری استانبول در نشست سال 2004 سران در پیش گرفته است. در این راستا پژوهش حاضر تلاش دارد تا با بررسی تحولات ناتو و با استعانت از مکتب کپنهاگ به این پرسش پاسخ دهد که دلایل گسترش ناتو به منطقه خلیج فارس در قالب خاورمیانه چیست؟ یافته های پژوهش بر آن است که گسترش ناتو به خاورمیانه بویژه خلیج فارس در راستای مقابله با خطراتی چون تروریسم و تسلیحات کشتار جمعی، انگیزه خود کشورهای منطقه برای ایجاد امنیت، منابع انرژی و مهار ایران می باشد. دریافت متن کامل مقاله