مجله تخصصی مطالعات آمریکا

Stephen Wertheim

استاد تاریخ در دانشگاه بیرک بک لندن

Thomas Meaney 

دستیار شورای آمریکا در آلمان

دوران های بد اغلب اوقات مقاطعی جالب هستند. این مطلب در باره رئیس جمهور ترامپ نیز صادق است، که فحاشی ها و حملاتش منتقدان را ناچار به تفکری مجدد در باره آنچه که از کشور خود میدانند کرده است. در طی سال گذشته، روشنفکران آمریکائی با به راه انداختن مباحث جدید در باره نژاد، طبقه، جنسیت و حتی خود مردم سالاری وسیعا به این چالش پاسخ داده اند. 

اینکه آیا این جدل ها به یک پیروزی انتخاباتی منجر خواهند شد و یا نه، هنوز روشن نیست اما مخالفان آقای ترامپ حداقل با نیروهای عامل به قدرت رسیدن او پنجه در پنجه افکنده اند. منتقدین رئیس جمهور دریافته اند که با عفونت دیرپای تفرقه های اجتماعی بایستی برخورد شود. اما بحث در باره یک موضوع، به گونه ای چشم گیر راکد مانده است. منتقدین ترامپیسم در پهنه سیاست خارجی، در حسرت یک گذشته طلائی تخیلی پیش از به قدرت رسیدن رئیس جمهور باقی مانده اند.

دست اندرکاران سیاست خارجی، ازکارشناسان رسانه ها گرفته تا مشاورین اندیشکده ها و پیش کسوتان دولتی، همگی با یک همآهنگی تقریبا کامل اصرار می ورزند که او بنیادا از سیاست خارجی آمریکا از زمان جنگ جهانی دوم به بعد فاصله گرفته است. این منتقدین داخلی، با اغراق در باره غیرعادی بودن آقای ترامپ، به او اجازه میدهند که پیش گوئی های سرنوشت شوم را بهتر به واقعیت مبدل سازد. این نحوه تفکر چیزی بهتر ازحفظ وضعیت موجود، که رای دهندگان آن را در بهترین حالت ناامیدوار کننده و در بدترین حالت انزجارآور یافته بودند، پیشنهاد نمی کند. در واقع، این رئیس جمهور بهانه ای برای نخبگان ماست تا از برخورد به مسائل سیاست خارجی آمریکا اجتناب ورزند.

چگونه آقای ترامپ عالی رتبه گان سیاست خارجی را سراسیمه کرد؟ سردرگمی به هنگام مبارزات انتخاباتی، وقتی که او ایالات متحده را در برابر جهان قرار داد، آغازشد. از یک نقطه نظر، این تند باد پرهیاهو همان چیزی که نامزدان انتخاباتی همیشه قول داده اند را تکرار میکرد : قاطعانه در جنگ پیروز شوید و یا آن را آغاز نکنید، منفعت بیشتر با هزینه کمتر به دست آورید. اما پس از آنکه آقای ترامپ آوای « نخست آمریکا» را سر داد، زنجیره ای از کارشناسان، به جای آنکه حرف او مبنی بر اینکه او تنها در جستجوی شعار خوبی بود (نه همچون شعار ٢٠٠٨ مک کین «نخست کشور») را باور کنند، به این نتیجه رسیدند که او در صدد احیای به اصطلاح انزواگرائی سالهای ١٩٣٠ است. و تاکید برآن چه زیانی داشت؟ به هر حال جانور مستحق بیرون رانده شدن از دفترش بود. به نظر میرسید که مهرانزوا گرا زدن بر او صلاحیتش را باطل میکرد.

این اعلام خطر از سوی بسیاری از کارشناسان امنیت ملی متعلق به دو حزب اصلی کشور رای دهندگان را متقاعد نکرد. اما کارشناسان کماکان بر آن اصرار ورزیدند. آنها، در هر چیز، از سخنرانی آغاز ریاست جمهوری گرفته تا خروج از پیمان همکاری ماورای اقیانوس آرام، که حتی هیلاری کلینتون نیز خواهان نقض آن بود، انزواگرائی کشف میکردند. این تحلیل نادرست فرصتی برای آقای ترامپ فراهم آورد تا منتقدینش را از جائی که انتظار نداشتند هدف گیرد. جفری گلدبرگ، سردبیر مجله اتلانتیک، وقتی که او یک پایگاه هوائی در سوریه را بمباران کرد، اظهار تعجب میکند که آیا رئیس جمهور «پدیده ای کاملا استثنائی در تاریخ ریاست جمهوری آمریکا نیست : یک انزواطلب دخالت گر»، به گمان اینکه در کنار هم گذاشتن وارونه ها میتواند نشانه بصیرت باشد و نه بیانگر سردر گمی.

آقای ترامپ، فقط درعرض یک سال، عملیات نظامی را در تمامی میدان های جنگ شدت داده است. او برموجودیت ناتو صحه گذاشته و اتحاد با عربستان سعودی را جایگزین اتحاد سنتی با ژاپن کرده است. او جان بولتون، یکی ازجنگ طلب ترین بازماندگان عصر بوش، را به عنوان مشاور امنیت ملی جدید خویش انتخاب کرده است. معدود افرادی میتوانند او را یک انزوا طلب ناب به حساب آورند.

برای مطالعه ادامه مطالب به لینک زیر مراجعه کنید:

https://ir.mondediplo.com/article2958.html

منبع : شماره یکشنبه ٩ مارس روزنامه نیویورک تایمز

#برجام #ترامپ #سیاست_خارجی_آمریکا