مجله تخصصی مطالعات آمریکا

اریک جونز

در ۱۸ مارس، ما در ایتالیا با سه خبر در مورد بحران کروناویروس در این کشور مواجه شدیم که دو خبر اول آن از جانب دولت منتشر شد. خبر اول این بود که محدودیت‌های اجتماعی ملی که قرار بود در تاریخ ۲۳ مارس به پایان برسد، حداقل تا سوم آوریل تمدید شد و دیگری این بود که محدودیت‌های فاصله اجتماعی در مورد اشخاص تشدید می‌شود و ممکن است برای بسیاری از افراد در اشکال مختلف برقرار شود. اما خبر سوم مربوط به تصاویر متعددی بود که نیرو‌ها و خودرو‌های ارتش را نشان می‌داد که در سراسر کشور در حال حرکت هستند، گویی که قربانیان زیادی در برخی مناطق وجود دارد که دولت برای برای رسیدگی به آنها، در حال واکنش است.

هر سه حادثه بر میزان اهمیت بحران ایتالیا و البته سایر نقاط جهان تأکید می‌کنند. ایتالیایی‌ها هرگز چیزی شبیه به این را ندیده اند، مگر در زمان جنگ. تحلیل مقیاس و پیامد‌های این بحران تقریباً غیرممکن است و این بزرگترین چالش جهانی، در حال شکل دادن بسیاری از نظریه هاست. این «تجربه ایتالیایی» یک لحظه آموزنده طولانی و تراژدیک بوده است. برای اکثر ایتالیایی ها، این تراژدی حداقل در ابتدا غیر محسوس بود و فراتر از این تصور مبهم که کسی، در جایی به شدت بیمار می‌شود، نبود.

ویروس‌ها معمولاً به صورت متمرکز به جوامع محلی حمله می‌کنند، در نتیجه، برخی از ایتالیایی‌ها با اولین مبتلایان ارتباط شخصی داشتند. اگر در همان اوایل می‌خواستید از افردا مبتلا در ایتالیا سؤال کنید که آیا با فرد مبتلا به کروناویروس در ارتباط بودند، آنچه شما در واقع باید می‌پرسیدید این است که آیا آن‌ها کسی را در شهر «لدی» -شهری در خارج از میلان با ۴۵ هزار نفر جمعیت که بزرگترین جامعه مبتلا به کرونا در ایتالیا را در خود داشت-می شناختند؟ در واقع بسیاری از مبتلایان به کروناویروس به گونه‌ای با این شهر در ارتباط بوده اند.

دغدغه دولت ایتالیا این بود که به شهروندان خود قواعد رعایت کردن فاصل اجتماعی را توضیح دهد، آن هم در شرایطی که با ویروسی همچون کروناویروس مواجه بود که به شدت ناسازگار و مسری بود. دولت با قرنطینه کردن جوامع که بیشترین آسیب را داشتند، آغاز کرد، اما خیلی زود متوجه شد که این راهکار به تنهایی مشکلات را برطرف نمی‌کند. سپس مقامات این کشور، برای کنترل بخش اعظم شمال ایتالیا، این قفل را گسترش دادند، فقط به این جهت که از خروج ایتالیایی‌ها از شمال این کشور به سمت مناطقی که ظاهرا تحت تأثیر قرار نگرفتند، جلوگیری شود...

در آن مرحله، «جوزپه کنته»، نخست وزیر ایتالیا خطاب به مردم توضیح داد که همه ایتالیایی‌ها باید تا حد امکان تردد‌های خود را محدود کنند، فرزندان خود را در خانه نگه دارند، در صورت امکان از راه دور کار کنند و در خانه بمانند و از فضای عمومی دور باشند. این پیام آرام و اطمینان بخش بود، اما نخست وزیر ایتالیا هیچ اشاره‌ای به خاتمه یافتن سریع این شرایط نکرد. تمام آنچه کنته ارائه کرد این بود که دولت به طور منظم اوضاع را بررسی می‌کند تا ببیند آیا این اقدامات نیاز به کاهش یا طولانی شدن دارند یا خیر.

دولت به تدریج محدودیت‌ها را تشدید کرده و ایتالیایی‌ها نیز کم کم آموخته اند که در این شرایط زندگی کنند. این روند همیشه آسان نبوده است و عادت‌های قدیمی و سنتی سخت رها می‌شوند، به خصوص برای ایتالیایی‌ها که علاقه چندانی به برخورد‌های اقتدارگریانه ندارند. اجرای قانون به تدریج افزایش یافته است در حالی که جریمه‌های نقض این محدودیت نیز همراه با آن در جریان است.

اما نتیجه این بوده است که هنجار‌های جدید اجتماعی ایجاد شود. در اوایل این محدویت ها، گروهی از دانشجویان ایتالیایی که بسیاری از آن‌ها از خارج از کشور و از جمله ایالات متحده آمریکا بازگشته بودند، می‌خواستند برای رهایی از وضعیت دلگیر قرنطینه یک جشن تولد برگزار کنند. فقط دانشجویان به این برنامه دعوت شدند، اما همسایگان آن‌ها به سرعت، برگزاری این جشن را به مقامات مسئول اطلاع دادند. بیش از ۲۰ تن از این دانشجویان توسط مقامات جریمه شدند و پلیس افراد این گروه را در مراکز قرنطینه جداگانه قرار داد. اکنون جوانان صریحاً از تجمع، حتی در بیرون از منزل خود منع شده اند. شهرداران بسیاری از شهر‌ها مانند «بولونیا» پارک‌ها را بسته اند و حتی دویدن را نیز ممنوع کرده اند.

واکنش عمومی به این محدودیت‌های اعمال شده از سوی دولت ایتالیا، فراتر از پذیرش صرف بود. میزان محبوبیت نخست وزیر به بیش از ۷۰ درصد افزایش یافته است که این بالاترین میزانی که تاکنون مشاهده شده است. محبوبیت دولت نیز افزایش یافته است و به طور کلی ۹۴ ٪ از پاسخ دهندگان به نظرسنجی اخیر، در حال حاضر با موارد محدود کننده آزادی حرکت موافق یا کاملاً موافق هستند.

بحث بزرگ این است که آیا نمایندگان مجلس باید به نشستن در کنار یکدیگر ادامه دهند. یک خطر آشکار همراه با ورود تعداد زیادی از نمایندگان مناطق مختلف کشور به یک ساختمان وجود دارد. با این حال، در جایی که ایتالیایی‌ها ممکن است مایل به فدا کردن آزادی‌های شخصی خود باشند، آن‌ها حاضر به سازش در مورد دموکراسی ناشی از نمایندگان خود نیستند. ایتالیایی‌ها معتقدند که نمایندگان مجلس هیچ تفاوتی با کارمندان مراقبت‌های بهداشتی و یا کارمندان فروشگاه‌های مواد غذایی ندارند، که بدیهی است در این بحران در خط مقدم ایستاده اند. در نتیجه سیاستمداران همچنان با خطرات شخصی بزرگی روبرو خواهند بود همانگونه که رهبر حزب دموکرات قبلاً به COVID-۱۹ آلوده شده است و اکنون در حال بهبودی است.

تلاش‌های بی وقفه خدمات عمومی این کشور تا حد زیادی باعث تقویت غرور ملی در ایتالیا شده است. وقتی به اعداد خام نگاه کنید، ممکن است، درک این مسئله را سخت کند. تا ۱۹ مارس، بیش از ۴۱۰۰۰ ایتالیایی به این ویروس آلوده شده اند و از این تعداد بیش از ۳۴۰۰ نفر کشته شدند در حالی که بیش از ۴۴۰۰ مبتلا بهبود یافتند. بیشتر عفونت‌هایی که امروزه در ایتالیا شاهد آن هستیم یا درست قبل از اعمال قرنطینه رخ داده اند یا اندکی بعد از اعمال محدودیت‌ها در تردد. از همه مهمتر، مرکز این بحران در منطقه «لومباردی» قرار دارد که ثروتمندترین منطقه کشور ایتالیا و یکی از ثروتمندترین مناطق اروپا است. این موضوع باعث شده است تعداد جمعیت بسیاری در این منطقه حضور داشته باشد. اما اکنون سایر نقاط ایتالیا برای جبران پیامد‌های ناشی از محدودیت‌ها در لومباردی، در حال تلاش هستند.

امیلیا رومانا،  یکی دیگر از مناطق ثروتمند ایتالیا با امکانات پزشکی در سطح جهانی است. آندریاس تارتاگلیا، به عنوان یک متخصص غدد درون ریز در بیمارستان مورگاگنی-پیرانتونی مشغول به کار است. نشریه نیوزویک اخیراً این بیمارستان را جزء بهترین‌های جهان معرفی کرده است. اکنون این موسسه در تلاش است تا با بحران گسترش کروناویروس جدید مقابله کند. این منطقه بین دو کانون شیوع، یکی در قسمت شمالی Emilia Romagna و دیگری درست در جنوب مرز‌های منطقه در Le Marche واقع شده است. تمام پزشکان بیمارستان، از جمله برخی از آن‌ها که هنوز آموزش پزشکی خود را تمام نکرده اند و برخی دیگر که اخیراً دوران بازنشستگی خود را آغاز کرده اند، به خدمت فراخوانده شده اند.

وظیفه آن‌ها نه تنها رسیدگی به موارد فزاینده مبتلایان به کروناویروس جدید است، بلکه اطمینان از ارائه سایر خدمات فوریت‌های پزشکی است. در کنار این تلاش‌ها رضایت عمومی از سیستم بهداشت و درمان این کشور نیز افزایش یافته است. این فعالان بخش بهداشت عمومی، این کار را با ریسک زیاد شخصی انجام می‌دهند. از هر ۱۰ نفر یکی از کسانی که به کروناویروس در ایتالیا آلوده شده اند، کارمندان مراقبت‌های بهداشتی هستند. احتمالاً با گسترش این بیماری، این درصد نیز افزایش خواهد یافت، اما تعداد مطلق کارکنان بیمارستان‌ها محدود است. ایتالیایی‌ها اخیراً این وضعیت را نه تنها به خوبی تشخیص می‌دهند بلکه نقش مهمی را که خودشان باید در کاهش سرعت انتشار ویروس ایفا کنند، به کار می‌برند.

هزینه این بحران علیرغم تعهد ایتالیایی‌ها به رعایت محدودیت ها، برای بسیاری ویران کننده است. حرکت بی سر وصدای تابوت‌های قربانیان این ویروس توسط خودرو‌های نظامی، یادآوری روشنی است که فردگرایی در این وضعیت چه عواقبی می‌تواند داشته باشد. این واقعیت که اعضای خانواده قربانی مجاز به همراهی با عزیزان خود نیستند، باعث می‌شود تا همه امور را دردناک‌تر جلوه دهد. همه در ایتالیا می‌توانند این احساس را داشته باشند. لحظاتی که باید از آن‌ها درس گرفته می‌شد، گذشته است و ایتالیایی‌ها اکنون می‌دانند که وظیفه دشواری را آغاز کرده اند که به خاطر آن باید آغوش خود را برای محدودیت‌های طولانی مدت باز کنند.
https://www.usnews.com/news/best-countries/articles/2020-03-20/commentary-italy-offers-world-a-teaching-moment-in-confronting-coronavirus