دکتر ابراهیم متقی، داریوش پیری؛ دانشگاه تهران
نخبگان برای توسعۀ اقتصادی و سیاسی بهعنوان کارگزار نظام سیاسی انتخاب
میشوند و باید قابلیت لازم برای عملگرایی و ارتقای قابلیت تولیدی را
داشته باشند. برخی نظریهپردازان بر این اعتقادند که پس از دوران جمهوری
دوم جهتگیری نخبگان و برنامهریزان سیاسی کشور معطوف به سیاست رشدمحور
بوده است. سیاست رشدمحور چالشهایی را در ساختار سیاسی ایران بهوجود
میآورد؛ چالشهایی که هانتینگتون آن را تناقض سیاست توسعه و توسعۀ
نامتوازن خواند و آثار خود را در دولت خاتمی بروز داد. اگرچه بخش شایان
توجهی از نخبگان فعال در دولت خاتمی کارگزاران رشدمحور دولت هاشمی هستند،
ضرورتهای جدید اجتماعی، به اجرای برنامۀ توسعۀ سیاسی در قالب «تفکیک
ساختاری»، «یکپارچگی» و «ظرفیتسازی» منجر شد. این مقاله بر این موضوع
تأکید دارد که نخبگان سیاسی ایران در دوران خاتمی از الگوی عملگرایی
تاکتیکی با رویکرد فابیانی بهره گرفتهاند. متن کامل مقاله
کلیدواژه ها
|
اقتصاد رشدمحور؛ توسعۀ سیاسی؛ رویکرد فابیانی؛ عملگرایی؛ نخبهگرایی ساختاری؛ نهادگرایی |
|
مراجع |
. ازغندی، علیرضا (1385). نخبگان سیاسی ایران بین دو انقلاب، تهران: نشر قومس.
- الهیمنش، محمدحسن (1386). «بررسی نگرش سیاسی نخبگان ایرانی: لایههای تمدنی و هویت ملی ایران»، راهبرد، ش 45.
- ایمانی، محمد (1380). سرگذشت سهسالۀ اصلاحات و ضد اصلاحات، ج 2، جمهوری دلقکها، تهران: کیهان
- باشگاه اندیشه (1392). «جمهوری اسلامی و سردرگمی رفتاری نخبگان».
- بشیریه، حسین (1383). آموزش دانش سیاسی، چ چهارم، تهران: نگاه معاصر.
- جلاییپور، حمیدرضا، فولادیان، مجید (1387). «شرایط شکلگیری یا افول رهبری کاریزمایی؛ مطالعۀ موردی دورۀ خاتمی 1384-1376»، پژوهشنامۀ علوم سیاسی، سال سوم، ش چهارم، پاییز.
- خلجی، عباس (1388). «بنیاد نظری فروپاشی اجماع در گفتمان اصلاحطلبی»، فصلنامۀ سیاست، مجلۀ دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی، دورۀ 39، ش 1، بهار.
- دال، رابرت (1364). تجزیهوتحلیل سیاست، ترجمۀ حسن ظفریان، تهران: نشر مترجم.
- ربانی، علی (1389). «شایگان فرد فرهاد، فرهنگ سیاسی ایران و مؤلفههایش»، فصلنامۀ سیاست، مجلۀ دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی، دورۀ 40، ش 4، زمستان.
- روشه، گی (1382). تغییرات اجتماعی، ترجمۀ منصور وثوقی، تهران: نشر نی.
- زونیس، ماروین (1387). روانشناسی نخبگان سیاسی ایران، ترجمۀ پرویز صالحی، سلیمان امینزاده و زهرا البادی، تهران: نشر چاپخش.
- ساعی، علی و کریمی، زهیر (1391). «تحلیل فرهنگ سیاسی نخبگان سیاسی اصلاحطلب و اصولگرا»، مجلۀ جامعهشناسی ایران، دورۀ سیزدهم، ش 4، زمستان.
- سبکتین ریزی (1385). «گرایشهای سیاسی نخبگان سیاسی»، ترجمۀ موحدی محمدابراهیم، فصلنامۀ علوم اجتماعی، ش 31.
- سریعالقلم، محمود (1377). «مبانی عشیرهای فرهنگ سیاسی ایران»، اطلاعات سیاسی- اقتصادی، ش 135و 136.
- ------------ (1386). فرهنگ سیاسی ایران، پژوهشکدۀ مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم و تحقیقات فناوری، تهران.
- ----------- (1392). «علم سیاست میگوید حذف رقیب هزینه دارد/ تمرین فکر جمعی نداریم».
- سیفزاده، حسین (1379). مدرنیته و نظریههای جدید علم سیاست، تهران: دادگستر.
- اردکانی، محمد عابدی (1393). «توسعهنیافتگی سیاسی از منظر فرهنگ سیاسی نخبگان در ایران (1384-1368)»، پژوهشنامۀ علوم سیاسی، دورۀ 9، ش 4.
- قوچانی، محمد (1384). پدرخوانده و راستهای جوان: افول اصلاحطلبان و ظهور اصولگرایان، تهران: نشر سرایی.
- ---------- (1379). دو گام به پیش، یک گام به پس: وقایعنگاری (یکساله) جنبش اصلاحات دموکراتیک در ایران، تهران: جامعۀ ایرانیان.
- قیصری، نورالله (1388). نخبگان و تحول فرهنگ سیاسی در ایران دورۀ قاجار، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
- کدی، نیکی آر (1383). نتایج انقلاب ایران، ترجمۀ مهدی حقیقتخواه، تهران: قومس.
- گولد، جولیوس و ویلیام ل. کولب (1384). فرهنگ علوم اجتماعی، جمعی از مترجمان، چ دوم، تهران: مازیار.
- گیدنز، آنتونی (1383). جامعهشناسی سیاسی، ترجمۀ منوچهر صبوری، تهران: نشر نی.
- مارش، دیوید و جری استوکر (1384). روش و نظریه در علوم سیاسی، ترجمۀ امیرمحمد حاجی یوسفی، چ دوم، تهران: پژوهشکدۀ مطالعات راهبردی.
- میخلز، رُابرت (1385). جامعهشناسی احزاب سیاسی، ترجمۀ احمد نقیبزاده، تهران: نشر قومس.
- نقیبزاده، احمد (1385). درآمدی بر جامعهشناسی سیاسی، چ پنجم، قم: نشر مهر.
- هانتینگتون، ساموئل (1370). سامان سیاسی در جوامع دستخوش دگرگونی، ترجمۀ محسن ثلاثی، تهران: نشر علم.
|
|