استاد راهنما: دکتر امیر نیاکوئی | استاد مشاور: دکتر رضا سیمبر |
پدیدآور: حسن جعفری؛ دانشگاه گیلان
از زمان شروع روابط سیاسی دو کشور ایران و آمریکا، که از دوره‌ی قاجار آغاز شده روابط این دو کشور همواره دچار فراز و نشیب‌هایی بوده است. ایران در ابتدا آمریکا را به این دلیل که به دنبال اهداف امپریالیستی نبود و نیز به عنوان نیروی سومی که می‌خواست نقش موازنه را در مقابل قدرت‌های روسیه و انگلیس بازی کند، وارد سیاست خود نمود. اما بعد از جنگ جهانی دوم، آمریکا که پیروز این جنگ بود به گسترش روزافزون نفوذ خود در ایران پرداخت و جانشین روسیه و انگلیس شد. آمریکا به منظور تعقیب سیاست‌های جهانی خود در مقابله با نفوذ شوروی در ایران به گسترش نفوذ و سلطه‌ی همه جانبه‌ی خود در این کشور پرداخت. اما با وقوع انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 و تسخیر سفارت آمریکا در تهران، روابط دیپلماتیک دو کشور تعطیل شد و تا به امروز هیچ رابطه‌ی رسمی بین دو کشور برقرار نگردیده است. لذا این پژوهش با بررسی این موضوع از دیدگاه سازه‌انگاری، در پی پرداختن به این سوال است که مهم‌ترین عوامل عدم برقراری رابطه دوستانه و دیپلماتیک بین جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا چه می‌باشد. به نظر می‌رسد که این موانع را باید در ایدئولوژی‌های حاکم بر سیاست خارجه دو کشور جست‌وجو نمود؛ شکاف ایدئولوژیکی و هویتی بین دو کشور نقش مهمی در عدم برقراری روابط دیپلماتیک دو کشور داشته است. دانلود