ایران- عراق: چشم اندازی بر راهبردی شدن مناسبات دوجانبه
کشور عراق به دلیل وزن ژئوپلیتیکی و ظرفیت بالقوه اقتصادی، یکی از
بازیگران مهم در منطقه خاورمیانه است. حمله نظامی آمریکا به عراق و سقوط
صدام درمارس2003 سبب تحولات ژئوپلیتیکی نوینی نه تنها در سیاست خارجی این
کشور، بلکه در روابط با همسایگان شد و فرصتهای جدیدی را برای سرآغاز
مناسبات راهبردی با ایران فراهم کرد. تهران نیز ضمن استقبال از تحولات جدید
در عراق پس از صدام، درپی گسترش مناسبات درعرصههای مذهبی، سیاسی، اقتصادی
و امنیتی برآمد. بهرغم افزایش رقابتهای منطقهای ناشی از خلاء قدرت در
عراق و حضور عربستان سعودی به عنوان رقیب استراتژیک ایران در منطقه،
بسترهای اصلی برای ایجاد اتحاد راهبردی درمناسبات ایران- عراق به دلایلی
بیش از هر زمان دیگری مُهیا است: نخست، تحولات عراق نقش کلیدی در مسائل
سیاسی- امنیتی ایران همچون حفظ امنیت، تمامیت ارضی و مقابله با تروریسم
دارد. دوم، اشتراکات فرهنگی، پیوندهای مذهبی و مبادلات اقتصادی در ایجاد
اتحاد راهبردی دو کشور نقشی مهم دارند. با توجه به این مهم، پژوهش حاضر به
تبیین عناصر و متغیرهای اثرگذار بر اتحاد راهبردی دو کشور میپردازد. پرسش
اصلی پژوهش حاضر عبارت است از: در پرتو تحولات سیاسی پس از صدام تا چه
میزان امکان اتحاد راهبردی در مناسبات دو کشور ایران و عراق وجود دارد؟
فرضیه پژوهش: " با توجه به اشتراک مذهبی، فرهنگی، اقتصادی و مسائل امنیتی،
دو کشور ایران و عراق میتوانند در راهبرد بلندمدت مناسبات سیاسی خود مکمل
واقع شده و به اتحاد راهبردی دست یابند". روش تحقیق در این پژوهش، تبیین
علّی و نوع پژوهش کاربردی است. منبع